Veel vrienden hadden we niet bij de mensen die moesten zorgdragen voor het goede oude WSN gebouw. Ik heb een paar mogelijke verklaringen bijeen gezocht.
- Racefietsen mochten we op onze eigen kamer stallen, omdat het risico van diefstal zo groot was. Dus maakten we er een sport van om bij nat weer met de racefiets op de schouder én met draaiende wielen langs de portier te sprinten, zodat de modderige waterdruppels van de banden werden geslingerd. De portier vond dit minder grappig.
- Op de gang kon je allerlei prachtige kantoorsporten bedrijven, waaronder voetballen. Het lukte ons dan ook om binnen 10 minuten met de bal een brandmelder te raken. De melder ging niet stuk, niet eens het ruitje, maar ging wel af. De deuren werden automatisch gesloten en de brandweer kwam voorrijden. “Nou ja zeg, er staat op bij brand ruit stukslaan. Hebben we toch niet gedaan?”
- Op een mooie zomerse vrijdag (de mussen vielen van ’t dak van de hitte) kregen we trek in haring. De resten gingen in de prullenbak op de gang. Maandag ochtend was ’t halve WSN gebouw gehuld in goddeloze stank.
- In de kantine (ja, zo heette dat toen nog, “bedrijfsrestaurant” was nog niet uitgevonden) kon je vrijelijk zakjes mosterd meenemen. Doel? Het hoekje eraf knippen en onder iemand’s toetsenbord leggen. Als die dan begon te typen dan had-ie meteen een gele kwat op de gulp. Office wars are go!
Op een dag kreeg WSN een soort basaal beeldsysteem. Bij de ingang kwam een monitor te hangen die nog het meest leek op een oude spelcomputer. Maar wel met maar liefst 8 kleuren. Medewerkers hadden er een training in gehad. Trots vertelde een medewerker dat het allemaal aan “de curso” lag.
Sinds die tijd kan ik alleen maar hier aan denken als ik op een snelweg langs zo’n matrixbord met alleen een wit stipje er op kom. De curso.