Koffiecultuur

Toen ik het ICCE leerde kennen zaten ze in het gebouw aan de Westerhaven. Naast de met aluminiumfolie beplakte ramen en de zitbank in Karel’s kantoor is me vooral de bijzondere koffiecultuur bijgebleven. Degenen die nu moderne ‘hipster’-kretologie als ‘Latte Macchiato’ of anders op zijn minst espresso verwachten moet ik teleurstellen. De bijzondere koffiecultuur bestond uit de enigszins disrespectvolle wijze waarop men met deze ‘zwarte motor’ omging…

Om koffie te pakken diende men ergens een kopje te vinden. Vond men deze niet schoon genoeg, dan was er bij de lift in de buurt een toilet met daarin een klein wastafeltje waarin het kopje omgespoeld kon worden. Vervolgens kon men dit kopje volgieten met koffie van variabele versheid. Als je er suiker en/of melk in wou (indien vooradig), dan was het enige roergereedschap een enigszins roestige schaar. Deze schaar was ook nodig om koffiepakken open te knippen en was om die reden goed beveiligd: hij hing met een stukje touw vast aan de tafel.

Aan het ‘koffiesediment’ in Frank’s mok kon je direct zien dat hij niet altijd meteen van zijn koffie dronk. Misschien dat hij afgeleid raakte of rook dat de koffie toch niet de gewenste versheid had. Het sediment aan de rand van de mok vormde een soort grafiek met in het begin (bovenin de mok) de grootste piek.

Een nauwkeurige analyse van deze grafiek had je kunnen vertellen hoe lang het gemiddeld duurde voordat hij zijn eerste slok nam, de gemiddelde grootte van een slok en hoe vaak hij zijn kopje helemaal leegdronk. Ook had de analyse kunnen uitwijzen hoe lang het na de laatste slok gemiddeld duurde voordat het restant in de bloempot buiten zijn kantoor werd gemikt (met daarin nog het verdorde restant een plant).

Helaas is deze informatie voor zover ik weet verloren gegaan, tenzij Frank deze mok nog ergens heeft…