Het ICCE in de WSN

Verhalen over het ICCE gaan over lang geleden. Vroegâh. Toen het Duisenberg Gebouw nog geen aangebouwde taartdoos had en nog WSN heette. Toen het Zernike complex nog Universiteitsterrein heette en er nog open ruimte was tussen het Zernikegebouw (nu Brugsmaborg) en het KVI (toen ook al KVI). Toen je vanuit de hogere verdiepingen van de WSN nog over de weilanden uit kon kijken richting Hoogkerk, niet wetend dat er later een woonwijk gebouwd zou worden waar ik zou komen te wonen.

Mijn tijd bij het ICCE speelt zich af op de WSN en op de Westerhaven (waar toen nog een parkeerterrein zat). Ik zocht een plek om mijn vervangende dienstplicht te doen. Mijn oude studiemaatje Gerben Wierda ging net weg bij het ICCE om bij Akzo te gaan werken, en het leek Gerben een goed idee als ik zijn plaats over zou nemen. Ik moest maar met Frank praten. Ik bereidde mij zo goed mogelijk voor en kom op het afgesproken tijdstip naar de WSN. Gerben neemt me mee naar een kamer binnen waarvan de ramen dichtgeplakt zijn met aluminiumfolie. Een man in een T-shirt en met een Zappa snor-en-sik zit naar een beeldscherm te kijken. Ik stel me voor en verwacht een moeilijke vraag over wie ik ben of wat ik kan. Maar er komt niets. De man blijft naar het beeldscherm kijken. Hoe het gesprek verder al dan niet verliep weet ik na al die tijd niet meer maar niet lang daarna begon ik bij het ICCE. Na mijn diensttijd ben ik nog een tijdje gebleven en toen was het voor mij klaar om verder te gaan.

Maar voordat het zover was ben ik een tijd onderdeel geweest van een team dat het best omschreven kan worden als Jonge Onderzoekers. Want bij het ICCE onderzoeken we alles wat op ons pad komt. Zo is er een lopende band in de kantine waar je je dienblad met gebruikt servies en bestek op kunt zetten. Met een bocht verdwijnt de lopende band in de keuken. We ontdekken al snel dat twee dienbladen die in de breedte tegen elkaar aan op de lopende band liggen de hoek niet om kunnen. Dat grapje halen we dus regelmatig uit want het is een ontwerpfout.

Soms gaat er ook wel eens wat mis. Zo wijzigt Frank (of was het toch Karel?) op een keer al mijn bestanden zo dat er alleen nog maar de zin “You are in a maze of twisty little passages, all alike” in staat. Het is een grapje uit het boek The Soul of a New Machine van Tracy Kidder. Dit boek is verplichte literatuur bij het ICCE. Alleen maken ze in het boek een backup gemaakt voordat ze dit grapje bij iemand uithalen. Frank (of Karel) vergeet te controleren of de backup goed is en ik ben al mijn bestanden kwijt. Gelukkig heeft Piet een systeem van backup-tapes dus alles komt uiteindelijk weer goed.

Voor communicatie tussen onderzoekers werkt het ICCE protocol fantastisch. Het is nog net niet beschreven in een RFC (Request for Comments) maar het gaat alsvolgt:

1. Onderzoeker 1 en 2 zetten de deuren naar de gang open.
2. Onderzoeker 1 is klaar voor het experiment
3. Hij schreeuwt zo hard mogelijk zodat het over de hele gang te horen is: “Kan-ie?”
4. Als onderzoeker 2 ook klaar is schreeuwt zo hard mogelijk: “Hij kan!”.

Voor communicatie tussen computers hebben we e-mail. Vrijwel niemand in onze omgeving weet wat het is maar wij hebben het al. Om te kunnen e-mailen moet je weten hoe jouw computer en die van de ontvanger met elkaar in verbinding staan. Mijn e-mailadres is: {…!hp4nl!}guvaxin!guicce!erikjan en iemand die mij wat wil sturen moet weten hoe hij de stippeltjes invult. Dat is de manier om van zijn computer bij hp4nl uit te komen.

Als mijn dienstplicht afgelopen is blijf ik bij het ICCE. Het ICCE verhuist naar de Westerhaven. Hier hebben we een eigen gang alleen voor onszelf.